En? Hoe was jouw eerste week zo na de verlengde Kerstvakantie? Weer lekker rustig aan begonnen? Of was het hectisch en hijgen de aankomende Cito-weken alweer in je nek?
Ik hoop oprecht dat je lekker rustig hebt kunnen opstarten, aandacht hebt kunnen besteden aan de groepsdynamiek en gewoon het elkaar weer ontmoeten, samen in een klas zitten en hoe jullie het komende half jaar er weer een fijne tijd van gaan maken; de zilveren weken.
Noodlijstje
Ik ben ook weer heerlijk van start gegaan. Mijn agenda laat zich nog wel heel onvoorspelbaar zijn, maar ik merk dat ik daar steeds beter mee kan omgaan. Raakte ik vorig schooljaar nog wel eens in de stress wanneer een afspraak verschoven werd door Corona-toestanden: ‘Help! Hoe ga ik dat in hemelsnaam weer ergens inplannen?!’ Denk ik nu: ‘Oké, dan ga ik nu even iets anders doen, want het komt echt wel weer goed.’ Heb dus een soort van nood-lijstje gemaakt. Daarop staan dingen die ik toch moet doen, bijvoorbeeld een training voorbereiden, opdrachten uitwerken, een sociogram tekenen, de administratie, maar die ik eigenlijk voor een later moment gepland had. En ik moet zeggen: Dat werkt fantastisch.
Waterlijn
Verder was mijn eerste week er een vol waardevolle momenten. Heb twee geweldig mooie gesprekken gevoerd met een directeur en een leerkracht. Het mooie van wat meer ruimte in mijn agenda, is dat er dan ook tijd is om in een gesprek wat meer de diepte in te gaan. En eigenlijk samen even onder de waterlijn te zakken, om te kijken wat daar allemaal speelt.
Een gouden moment was een leerkracht die zich in eerste instantie afvroeg waarom hij, op z’n 64e, nog een coach nodig had. Hij zat niet te wachten op ‘zo’n jong ding wat wel even kwam vertellen hoe hij het moest doen’. En eerlijk? Ik kon me er nog wel wat bij voorstellen ook. Hoewel ik er zelf natuurlijk van overtuigd ben dat ik écht een grote meerwaarde heb en zeker niet het type ben dat het wel even komt vertellen, begreep ik zijn gevoel en gedachte wel. Dus dacht ik; Nic, laat het maar gewoon gebeuren. We zien wel hoe het loopt. Dus gaf de directeur aan: ’Ga eerst maar in die groep kijken en dan plannen we op een later moment wel een gesprek met de leerkracht.’
Nieuwsgierigheid
En dus stapte ik, met mijn nieuwsgierigheid, de klas in en liet het gebeuren. Het was prachtig om te zien dat we (de leerkracht en ik) tijdens de observatie al in een proces kwamen; van afstandelijkheid, naar contact zoeken. En ik bewoog mee. Liet het initiatief bij de leerkracht. En… ik genoot! Van het proces wat ik zag gebeuren, de manier waarop de leerkracht op zijn manier in verbinding was met de groep, de groepsdynamiek en ik voélde gewoon dat er ook steeds meer contact en verbinding met mij ontstond. Wat ook meteen duidelijk was; dit is een leerkracht die er staat om kinderen ‘te onderwijzen.’ Rekenen, taal, lezen. Dáár gaat het om! Complimenten werden zeker gegeven, vooral op het product of de taak.
En…, ik voelde ergens een soort van spanning, die ik nog niet meteen thuis kon brengen.
Na schooltijd zou ik in gesprek gaan met de directeur om samen een plan van aanpak voor de groep te maken. Dus toen de kinderen de klas uitliepen, bedankte ik de leerkracht voor de observatie en wilde gaan. En toen kwam het: ‘Blijf je nog even?’
Ik was even van mijn à propos. Er ging vanalles door mijn hoofd. Zou ‘ie me nou gaan vertellen dat wat ik kom doen, allemaal onzin is?
Gedoe
Nee! Dat gebeurde dus niet!
We hadden een prachtig gesprek. Over hoe hij de groep ervaarde, wat er allemaal gebeurd was in de tijd dat hij voor deze groep stond. Dat ‘ie zoiets in al zijn tijd als leerkracht nog nooit had meegemaakt. Dat ‘ie het gedoe echt mee naar huis nam. Hij door al het gedoe niet toekwam aan normaal lesgeven. ‘En dat is toch wat ik te doen heb?’
Ik luisterde, vatte samen, stelde een vraag. Ik luisterde: ‘Weet je Nicole, ik kan er gewoon niet goed de vinger opleggen wat er aan de hand is. Maar zoals het nu gaat, gaat het niet goed. Ik heb zelfs overwogen om het bijltje erbij neer te gooien, maar dat zit niet in mijn aard. Maar wat het dan wél is? Ik weet het gewoon niet!’
Ik vatte samen: ‘Ik hoor wat je zegt. Als ik het goed begrijp, is het gedrag van een paar kinderen héél onvoorspelbaar. Dat maakt het onveilig. Zowel voor jou als voor de groep. En..’ Ik kon mijn zin niet afmaken.
‘Nicole! Dát is het! Het is onveilig! En dat is hoe ik het ervaar! Je slaat de spijker op z’n kop!’
Onveilig
En vanaf dat moment, konden we verder bouwen om te gaan werken van ‘onveiligheid’ naar ‘veiligheid’. De zin ‘Je slaat de spijker op z’n kop!’ is nog een keer of vijf tijdens het gesprek voorbij gekomen. We hadden een prachtig gesprek!
De directeur had inmiddels al twee keer om het hoekje gekeken, om te kijken waar ik bleef. Maar zei achteraf: ’Ik zag jullie in een mooi gesprek en dacht; dit moet ik even niet onderbreken.’Daarna had ik nog een gesprek met hem, waarin we ook weer tot een aantal mooie inzichten kwamen. Ruim anderhalf uur later dan gepland verliet ik de school. Mijn oren van mijn hoofd gekletst, maar met een bak energie én een bijzondere ervaring rijker!
Aanbod
Nu heb ik je vorige week laten weten over mijn nieuwe aanbod: een consultatie en advies.
Als je mijn ervaring van afgelopen week leest, is er in deze groep iets meer aan de hand dan ik met een consultatie en advies kan ‘vangen’.
Maar ik kan me voorstellen dat je na de eerste week:
- Af en toe twijfelt of je de goede dingen ziet en doet.
- Je jezelf af en toe afvraagt of je het toch niet anders aan moet pakken.
- Je merkt dat de groep anders reageert en je je afvraagt hoe je dit weer bijgestuurd krijgt.
- Je bang bent dat de groep in deze stormingsfase blijft hangen.
- Je het fijn zou vinden als er gewoon even iemand met je meekijkt en je van tips voorziet.
Klik dan op de button voor meer informatie:
