Mijn verhaal
‘Mensen, we doen hier iets niet goed! Dit gaat de verkeerde kant op! We richten ons te veel op de resultaten en vergeten daarbij dat kinderen zich vooral fijn moeten voelen op school. Pas dan komen ze tot leren!’
Ik hoor het mezelf nog vol vuur zeggen tijdens een MT-vergadering op de basisschool waar ik destijds werkte. Jarenlang waren er weinig problemen met groepen binnen de school, maar sinds twee jaar liep het in sommige groepen compleet uit de hand. Met als gevolg: gestreste leerkrachten, kinderen die zich niet veilig voelden op school én boze ouders. Er werd externe hulp ingeschakeld; ‘iemand’ die met een interventie voor een aantal weken de groep in kwam en daarna weer vertrok. Ik dacht nog: zou dát de oplossing zijn? Een paar weken ging het goed en daarna begon de ellende weer.
Dit moest toch anders kunnen?
Een jaar later
Een jaar later werd ik intern begeleider op een andere basisschool. Ook op deze school hadden we te maken met een groep waarbij de leerkracht niet aan normaal lesgeven toekwam: Er was altijd onrust. De kinderen praatten steeds weer door de les heen, ze bemoeiden zich om de kleinste dingen met elkaar. En ruzies die tijdens de pauzes ontstonden bleven doorsijpelen tijdens de lessen. Kinderen voelden zich niet veilig in de groep. En zelfs ík kon dat voelen wanneer ik even de klas binnenstapte. Ik voelde de onrust van de kinderen en de spanning van de leerkracht.
Stress
De spanning die ik daar voelde gaf míj zelfs stress. Al was ik er maar een paar minuten, ik wilde er zo snel mogelijk weer weg. Ik vroeg me af hoe dit voor de kinderen in die klas zou zijn? De leerkracht gaf steeds vaker aan ook echt niet meer te weten hoe te handelen, ze sliep er ’s nachts slecht van. En eerlijk is eerlijk, ik sliep ook niet meer. Er moést iets gebeuren. Ik zag ongelukkige kinderen, een gestreste leerkracht en de ouders begonnen ook steeds vaker te mopperen en te klagen.
Dit ging zo niet langer!
Op zoek
En dus ging ik, met de ervaringen die ik van de andere school had in mijn gedachte, op zoek naar iets wat wél ging werken. Ik zocht iets waarbij niet alleen gewerkt werd ‘aan’ de leerkracht of ‘aan’ de groep, maar het moest in gezamenlijkheid zijn, in verbinding met elkaar. En niet ík moest degene zijn die de regie had, maar de leerkracht. Ik kwam op een aanpak, Klasse(n)Kracht®, waarbij de leerkracht sámen met de groep als het ware een nieuwe start ging maken; samen een missie maken en daar naartoe werken. Samen zorgen dat het fijn werken is in de klas, zowel voor de leerkracht als de kinderen.
Nicole Megens Onderwijscoaching
En zo startte ik met Nicole Megens Onderwijscoaching waarin ik leerkrachten begeleid die zo’n onrustige en lastige groep hebben dat ze geen lol meer hebben in hun werk en zich onrustig voelen als ze voor de klas staan. Ik leer ze hoe ze weer grip op de groep kunnen krijgen waardoor ze weer met plezier én rust voor een fijne klas staan.
Mijn visie
Verbinding
Kinderen en leerkrachten zijn één groep, één systeem. Ze moeten het sámen doen; samen de stip op de horizon zetten en daar naartoe werken.
Plezier
Elke leerkracht wil graag het beste uit alle kinderen halen, een fijne sfeer in de groep creeren waarin geleerd wordt, maar waar ook plezier is.
Relatie
Zonder relatie is er geen verbinding. Verbinding is essentieel om tot leren te komen. Of het nu om een groep kinderen gaat of de leerkrachten waar ik mee werk.
Wat je over mij moet weten
Houd er rekening mee dat ik als een malle associeer en daarbij ook nog in plaatjes denk; dus als ik tijdens een gesprek in de lach schiet, lach ik je zéker niet uit!
Wanneer ik ergens binnenkom, weet ik binnen twee minuten hoe de sfeer erbij hangt. Ik zie bij wijze van spreken de lijntjes letterlijk (door de klas) lopen.
Wat ik van mijn vader, van wie ik het ondernemerschap én de volgende uitspraak heb meegkregen: voor elk probleem, heb ik een oplossing. Ofwel: ik denk in mogelijkheden en ben zeer oplossingsgericht. Een vraag? Ik zoek naar de oplossing. En heb ik ‘m niet meteen? Dan zoek ik het uit. Er komt altijd een antwoord.
Zonder contact en verbinding kan ik niet werken. Of het nu per mail, telefoon of online is; als ik het gevoel heb geen contact meer te hebben, dan zoek ik zelf contact. Ik weet namelijk als geen ander dat, toen ik zelf voor de klas stond, de waan van de dag snel genoeg de overhand neemt. Ik heb daar begrip voor, maar kom bij mij niet met smoesjes aan. Dan hoor ik liever eerlijk waardoor iets niet gelukt is en kan ik meedenken naar mogelijkheden om het wél te laten lukken.
Dit is typisch Nicole
Iets niet kunnen
Komt niet in mijn woordenboek voor; ik ga het altijd proberen en zoek het uit. Liefst zonder handleiding.
Muziek
Is een soort van eerste levens-behoefte. Overal en altijd; radio of Spotify. Ook tijdens het wandelen of als ik op mijn crosstrainer sta.
Autorijden
Ik vind het heerlijk! En vind het dus helemaal niet erg om door heel het land te crossen. Ook op vakantie.
Wakker maken
Je mag mij midden in de nacht wakker maken voor zelfgebakken appeltaart zónder slagroom of pure Tony’s . Oké… voor oesters ook.
Rust
Ik kom tot rust als ik buiten kan zijn; skiën in Oostenrijk, wandelen over de Maas en Waalse dijken, de uiterwaarden of het bos. Of gewoon met een goed boek en thee of een glas wijn op de bank.
Weegschaal
Ik ben dus een echte weegschaal en heb dus moeite met kiezen. Zoals tussen appeltaart, chocolade of oesters.