Mijn verhaal

‘Mensen, we doen hier iets niet goed! Dit gaat de verkeerde kant op! We richten ons te veel op de resultaten en vergeten daarbij dat kinderen zich vooral fijn moeten voelen op school. Pas dan komen ze tot leren!’

Ik hoor het mezelf nog vol vuur zeggen tijdens een MT-vergadering op de basisschool waar ik destijds werkte. Jarenlang waren er weinig problemen met groepen binnen de school, maar sinds twee jaar liep het in sommige groepen compleet uit de hand. Met als gevolg: gestreste leerkrachten, kinderen die zich niet veilig voelden op school én boze ouders. Er werd externe hulp ingeschakeld; even ‘iemand’ die met een interventie voor een aantal weken de groep in kwam en daarna weer vertrok. Ik dacht nog: zou het zo makkelijk zijn? Het gevolg; een paar weken ging het goed en daarna begon de ellende weer. Dit moest toch anders kunnen? 

Een jaar later

Een jaar later werd ik intern begeleider op een andere basisschool. Ook op deze school hadden we te maken met een ‘moeilijke’ groep. Er was altijd onrust. De leerkracht kwam niet aan normaal lesgegeven toe; kinderen praatten steeds weer door de les heen, ze bemoeiden zich om de kleinste dingen met elkaar en ruzies die tijdens de pauzes ontstonden bleven doorsijpelen tijdens de lessen. Kinderen voelden zich niet veilig in de groep. En zelfs ík kon dat voelen wanneer ik even de klas binnenstapte. Ik voelde de onrust van de kinderen en de spanning van de leerkracht. De spanning die ik daar voelde gaf mij zelfs stress. Al was ik er maar een paar minuten, ik wilde er zo snel mogelijk weer weg. Ik vroeg me af hoe dit voor de kinderen in die klas zou moeten zijn? De leerkracht gaf steeds vaker aan ook echt niet meer te weten hoe te handelen, ze sliep er ’s nachts slecht van. En eerlijk is eerlijk, ik sliep ook niet meer. Er moést iets gebeuren. Ik zag ongelukkige kinderen, een gestreste leerkracht en de ouders begonnen ook steeds vaker te mopperen en te klagen. Dit ging zo niet langer! 

Op zoek

En dus ging ik, met de ervaringen die ik van de andere school had in mijn gedachte, op zoek naar iets wat wél ging werken. Ik zocht iets waarbij niet alleen gewerkt werd ‘aan’ de leerkracht of ‘aan’ de groep, maar het moest in gezamenlijkheid zijn, in verbinding met elkaar. En niet ík moest degene zijn die de regie had, maar de leerkracht. Ik kwam op een aanpak waarbij de leerkracht sámen met de groep als het ware een nieuwe start ging maken; samen een missie maken en daar naartoe werken. Samen zorgen dat het fijn werken is in de klas, zowel voor de leerkracht als de kinderen.

Aanpak

De aanpak bleek te werken. Door de leerkracht handvatten te geven om sámen met de kinderen te werken aan een fijne klas, keerde binnen no-time de rust terug in de klas. De kinderen gingen weer met plezier naar school en de leerkracht had geen slapeloze nachten meer. Kinderen, leerkrachten én ouders hadden het plezier in school weer terug! En ik? Ik merkte dat dít was waar ik gelukkig van werd. En blijkbaar straalde ik dat ook uit, want ik werd door andere scholen gevraagd of ik hen er ook mee kon helpen. 

Nicole Megens Onderwijscoaching

En dus startte ik met Nicole Megens Onderwijscoaching waarin ik leerkrachten begeleid die zo’n onrustige en lastige groep hebben dat ze geen lol meer hebben in hun werk en zich onrustig voelen als ze voor de klas staan. Ik leer ze hoe ze weer grip op de groep kunnen krijgen waardoor ze weer met plezier én rust voor een fijne klas staan.

Mijn visie

Een leerkracht heeft er niks aan om van een externe de kunst af te moeten kijken en vervolgens het ‘kunstje’ zelf maar in de praktijk te moeten brengen. Kinderen en leerkrachten zijn één groep, één systeem. Ze moeten het sámen doen; sámen de stip op de horizon zetten en daar naartoe werken. Elke leerkracht wil graag het beste uit alle kinderen halen, een fijne sfeer in de groep creëren waarin geleerd wordt, maar waar ook plezier is.

Missie

Mijn missie is alle kinderen én leerkrachten elke dag met plezier naar school te laten gaan en met een grote glimlach weer thuis te laten komen. En, als ze ’s avonds in bed liggen kunnen laten denken: Hopelijk wordt het morgen wéér zo’n fijne schooldag!

Wat je over mij moet weten….

Wat ik van mijn vader, van wie ik het ondernemerschap én de volgende uitspraak, heb meegekregen: voor elk probleem, heb ik een oplossing. Ofwel: ik denk in mogelijkheden en ben zeer oplossingsgericht. Een vraag? Ik zoek naar de oplossing. En heb ik ‘m niet meteen? Dan zoek ik het uit. Er komt altijd een antwoord.

Houd er rekening mee dat ik als een malle associeer en daarbij ook nog in plaatjes denk; dus als ik tijdens een gesprek in de lach schiet, lach ik je zéker niet uit! 

Wanneer ik ergens binnenkom, weet ik binnen twee minuten hoe de sfeer erbij hangt. Ik zie bij wijze van spreken de lijntjes letterlijk (door de klas) lopen. 

Zonder contact en verbinding kan ik niet werken. Of het nu per mail, telefoon of online is; als ik het gevoel heb geen contact te hebben, dan zoek ik zelf contact. Ik weet namelijk als geen ander, dat toen ik zelf voor de klas stond, de waan van de dag snel genoeg de overhand neemt. Ik heb daar begrip voor, maar kom bij mij niet met smoesjes aan. Dan hoor ik liever eerlijk waardoor iets niet gelukt is en kan ik meedenken naar mogelijkheden om het wél te laten lukken.

En dit is typisch Nicole:

Iets niet kunnen komt niet in mijn woordenboek voor; ik ga het altijd proberen en zoek het uit. Liefst zonder handleiding.

Ik gek ben op muziek; overal en altijd. Ook tijdens het hardlopen of op mijn crosstrainer.

 Ik kom tot rust als ik buiten kan zijn; skiën in Oostenrijk, wandelen over de Maas en Waalse dijk, door de uiterwaarden of naar het bos. Of gewoon met een goed boek op mijn balkon, met mijn konijn naast me.

Je mag mij midden in de nacht wakker maken voor zelfgebakken appeltaart zónder slagroom of pure chocolade van Tony’s. Oké….voor oesters ook!

Ik ben dus een echte weegschaal en heb dus moeite met kiezen (zoals tussen appeltaart, chocolade of oesters).

Autorijden? Ik vind het heerlijk! Ik vind het dus helemaal niet erg om door het land te crossen.