Zondagavond. Wat een fijn eind van het weekend zou moeten zijn, voelt voor jou als het zwaard van Damocles. Morgen móet je weer. Je weet nu al dat je jezelf naar school gaat slepen met een knoop in je maag. Wéér die groep in waarbij je het gevoel hebt dat je het gewoonweg niet meer kunt: de kunst van het lesgeven lijkt al sinds de start van het schooljaar compleet verdwenen. Je lijkt de grip op de groep totaal kwijt te zijn en meerdere malen per dag staat het huilen je nader dan het lachen. Je grootste angst is dat ouders straks komen klagen.
Dit is niet wat je wil!
Je wil genieten sámen met de kinderen, hun rugzak volstoppen met kennis en fijne ervaringen die ze hun hele leven mee kunnen nemen. Niét met de herinnering dat het bij jou in de klas écht niet fijn was en je eigenlijk gewoon een rotjuf was! Dat gevoel maakt je super onzeker én doodmoe. Je overweegt om het bijltje erbij neer te gooien. Een andere leerkracht moet maar gaan proberen deze klus te klaren. Jou lukt het niet. Of zou een andere benadering en aanpak van de groep kunnen helpen? Je piekert je suf, maar komt niet tot een antwoord op die vraag.
Herken je dit?
Jarenlang heb je met plezier voor de groep gestaan, maar nu voelt het alsof je ‘het’ niet meer kunt. Deze groep is écht anders dan andere jaren; de kinderen luisteren niet naar je, je hebt het gevoel tegen een muur te praten en ondertussen wordt het één puinhoop in de groep en constant is er onrust. Om gék van te worden. Het lukt je gewoon niet om grip op de groep te krijgen. Het kost bakken energie en het levert niks op.
Gedoe
Elke dag is er gedoe in de groep; ruzies, kinderen kunnen niet samenwerken, gemopper en geklaag over elkaar. Je hebt de opstelling in de klas al drie keer veranderd om rust te creëren, maar niks lijkt te werken. Kinderen reageren op elkaar als een rode lap op een stier. Ondertussen heb jij het gevoel dat je op drie plekken tegelijk moet zijn om de rust in de groep te kunnen bewaren, maar dát lukt niet. Je komt nauwelijks aan gewoon lesgeven toe. Met als gevolg dat je de hele dag loopt te mopperen en zo bén je eigenlijk helemaal niet. Je wilt geen mopper-juf zijn! Je vraagt je af waar jouw positiviteit en enthousiasme is gebleven en voelt jezelf wegglijden in een neerwaartse spiraal.
Onrust
Het lijkt voor jouw groep een onmogelijke opgave om gewoon even stil te zijn en in rust te kunnen werken. Je wordt gék van de herrie en constante onrust. Je komt elke dag doodmoe thuis; het plezier en de energie die je voorheen kreeg op school, lijkt compleet verdwenen te zijn. Een schooldag trekt jouw batterij helemaal leeg.
Doodmoe
Het lijkt voor jouw groep een onmogelijke opgave om gewoon even stil te zijn en in rust te kunnen werken. Je wordt gék van de herrie en constante onrust. Je komt elke dag doodmoe thuis; het plezier en de energie die je voorheen kreeg op school, lijkt compleet verdwenen te zijn. Een schooldag trekt jouw batterij helemaal leeg.
Piekeren
Die batterij lijkt ook niet meer opgeladen te worden, want ’s nachts lig je te piekeren waar het toch aan zou kunnen liggen. De hele dag komt weer voorbij en je vreest voor de volgende dag. Wedden dat het dan weer precies hetzelfde gaat? Je vindt het te makkelijk om te zeggen dat alles aan de groep ligt. Jíj bent de professional, maar…. je voelt je allesbehalve dat. Andere jaren stond je voor je gevoel veel meer in verbinding met de groep, wist je precies wat je moest doen om de aandacht te krijgen en vast te houden en liep het eigenlijk als vanzelf. Nu lijkt de groep iets heel anders van jou te vragen. Maar wát dan? Je vraagt je af: ‘Wat moet ik doen om het tij te keren, want zo gaat het niet langer!’
Nog strenger zijn
Je probeert het probleem wel te delen met collega’s en vraagt hen om hulp. Maar zij weten het ook niet en reageren met: “Het is altijd al een lastige groep geweest”. En: “Misschien moet je gewoon nog strenger zijn!”
Ja hoor! Nóg strenger?! Het voelt al alsof de kinderen in jouw klas in een soort van strafkamp zitten. Het gevoel van onbegrip door collega’s én het gevoel dat je er alleen voorstaat doet jouw energiepeil alleen maar verder zakken. Het tellen van de dagen, de weken van vakantie tot vakantie wordt een soort van mantra. En je spreekt jezelf elke keer weer toe: “Kom, nog even volhouden, het is zo weekend. Dan kun je weer opladen.” Maar het stemmetje in je zegt: “Opladen. Dát kun je wel vergeten!”
Wat als je geen actie onderneemt?
Dan zal de situatie in jouw groep hetzelfde blijven of, erger nog, verslechteren. Je zult bevestigd worden in jouw gedachte dat je het lesgeven verleerd bent en geen goede juf bent. De kinderen zie je zich steeds meer tegen jou keren. Je collega’s zullen je erop aanspreken of het aan de andere kant van de muur niet wat rustiger kan. Om van bezorgde en misschien wel boze ouders maar niet te spreken. ‘Wat ben je nu voor een juf als je niet eens voor rust in een groep kunt zorgen?!’. “Mijn kind gaat écht met buikpijn naar school.”
De kans is groot dat je niet meer de weken tot de vakantie hoeft te tellen…. maar al vervroegd uitgeput aan een ‘verplichte’ vakantie begint. Je hebt het met pijn in je hart op moeten geven.
Dat dit niet is wat je wil, is inmiddels duidelijk.
Zullen we het tij gaan keren?
Testimonials:
‘Als startende leerkracht had ik een lastige groep. Met weinig ervaring in de specifieke doelgroep, was het een uitdaging om de klas goed draaiende te houden. Door de begeleiding van Nicole heb ik geleerd om duidelijke afspraken met een klas te maken en om mijn klassenmanagement goed op orde te krijgen.’
‘Ik had pittige klas, waarbij er kinderen veel op elkaar reageren. De jongens in de klas waren continu met elkaar bezig en verstoorden hierdoor vaak de les. Als startende leerkracht heb ik veel geleerd over verschillende methodes en strategieën. Ik sta sterker in mijn schoenen, omdat ik handvatten heb gekregen. Ik weet beter hoe ik met de situatie in de klas om moet goed, waardoor ik meer rust heb en er in de klas meer rust is. Nicole biedt niet alleen hulp in de klas. Ze helpt ook met het contact met ouders en het voeren van goede gesprekken met kinderen. Het is erg fijn en leerzaam om met Nicole samen te werken’.
‘Beginsituatie: een leerkracht met onvoldoende zelfvertrouwen
Eindsituatie: Na de coaching van Nicole stond de leerkracht weer vol zelfvertrouwen voor de klas.’
- Op herhaling
Hé, heb je een fijne vakantie gehad? Of zit je er nu net midden in?Wat een rare tijden hebben we toch? Of ben ik de enige die dit zo ervaart?Zitten we midden in een crisis waarin we van hot naar her geslingerd worden: scholen open, scholen dicht…. avondklok ja en dan toch weer bijna niet. - Maak een nieuwe start
Gisteravond, inmiddels eergisteravond, was het eindelijk officieel duidelijk; de scholen mogen 8 februari weer open. Hoewel dit bij sommigen tegenstrijdige gevoelens oproept, mogen we maandag weer terug naar ‘normaal 2.0’. Tenminste, zo voelt het voor mij. Ergens lijkt het op een start zoals na de vorige lockdown en toch is ‘ie weer anders. VerbindingDe afgelopen - Anders dan je van te voren bedacht had
Ik schrok toen ik net zag dat ik op 27 oktober mijn laatste bericht hier achtergelaten heb. Da’s bijna twee maanden geleden! Heb ik in die twee maanden stilgezeten? Nee hoor! Alles behalve dat zelfs. Wat alleen een beetje jammer is, is dat ik geen tijd heb gehad om je mee te nemen. Het meest