Ik schrok toen ik net zag dat ik op 27 oktober mijn laatste bericht hier achtergelaten heb. Da’s bijna twee maanden geleden! Heb ik in die twee maanden stilgezeten? Nee hoor! Alles behalve dat zelfs. Wat alleen een beetje jammer is, is dat ik geen tijd heb gehad om je mee te nemen.
Het meest opvallende is wel dat dingen vaak minder vanzelf gaan dan je van te voren kunt bedenken. Samen afspraken maken is bijvoorbeeld één van de ingrediënten om een klas fijn te laten werken en het soepel te laten verlopen. En dat gaat niet vanzelf. Ga jezelf maar eens na. Of eigenlijk…. ík ga mezelf na… sommige dingen moet je zelf blijven herhalen of blijven doen, anders weet je het niet meer. En dat kan soms in hele kleine, onbenullige dingen zitten. Zelf ben ik van het doen op de trial & error manier. Een handleiding? Die leg ik meteen aan de kant. Ik begin liever gewoon meteen en zie wel waar het schip strand. Die handleiding? Die komt wel als ik ‘m nodig heb. En dat dát niet altijd handig is, dat wéét ik wel… maar dóe het niet.
Zo heb ik in de herfstvakantie mijn kantoor gerestyled. Het videobellen en trainingen online geven begon bij mij steeds meer te wennen, alleen mijn rug dacht daar duidelijk anders over. Ik zát teveel. Zelfs extra sporten hielp niet. Dus naar een andere oplossing gezocht: een zit-sta-bureau. Ideaal moet ik zeggen! En dat in elkaar zetten? Dat kon ik best zonder handleiding. Toch? Ja hoor! Tot ik het bureau had staan, computer er weer op stond, alles aangesloten was (jammer van die loshangende snoeren, maar ja….), ik de doos ging opruimen en dacht: verrek! Er zit nog een netje in die doos?! Wat moet ik daar nu mee? Oeps.. die moest dus onder het blad om de snoeren bij elkaar te houden! Had meneer I. Kea toch goed over nagedacht. Alleen… tja… die handleiding. Het bureau moest ‘op de kop’, in mijn eentje…. De rest zal ik je besparen: het netje hangt eronder hoor!
Meteen na de herfstvakantie werd het ineens topdrukte; in een aantal groepen was de storm uit de stormingsfase namelijk niet gaan liggen, maar stormde het nog heerlijk door. Met als gevolg; leerkrachten die met de handen in het haar zaten en zich echt afvroegen waar het verkeerd ging. De rust leek er maar niet in te komen, terwijl ze toch al echt vanalles hadden geprobeerd: de regels opnieuw besproken, sommige regels aangepast, maar dan nog…. Voor sommigen leverde het zelfs slapeloze nachten op. ‘Dat kan toch niet de bedoeling zijn?’, hoorde ik regelmatig terug in een intakegesprek.
Waar ik het vaak ‘mis’ zie gaan is dat de regels, ik heb het trouwens liever over afspraken, te weinig sámen en mét de kinderen opgesteld worden. Eigenlijk worden de regels door de leerkrachten bedacht en checken ze kort bij de kinderen of ze zich er in kunnen vinden. Of eigenlijk: vragen ze aan de groep of ze zich hier alsjeblieft aan willen houden. Tja, dat werkt dus niet. Kinderen zeggen op dat moment: ‘Ja juf!’ (of meester, sorry meesters!) Maar hebben eigenlijk nog geen beseft wáár ze ‘ja’ op zeggen. Met als gevolg dat als er in de groep iets gebeurd en de juf ‘met de regel zwaait’, kinderen lijken te denken: ‘Waar hééft ze het over? Dat hebben wij toch niet bedacht?’. Waarop de groep in het verzet gaat en zich tegen de leerkracht lijkt te keren.
Herken je dat? Dat je denkt: ‘Ik sta hier tegen een muur te praten! Of: ‘Hoe vaak moet ik het nu nog herhalen?’ Ik kan er geen aantallen aan hangen, aan de hoe vaak je het moet herhalen. Het is belangrijk dat je het ‘levend houdt’. Door regelmatig met de kinderen op de regels te reflecteren. Hoe ging het? Waar zijn we tevreden over? Wat kan er beter? Hoe gaan we dat doen. Of zoals een deelnemer van de basistraining Klasse(n)Kracht® heel prachtig en krachtig beschreef:
En dat niet alles vanzelf gaat, hebben we in 2020 gemerkt…. dat je moet blijven herhalen wat de afspraken zijn….
Ik wens je fijne Kerstdagen toe met degenen die je lief hebt. Blijf gezond en sámen gaan we er een prachtig 2021 van maken. Een nieuw jaar, met nieuwe kansen!