20 juni 2017: Ik schrijf over een eendje wat piepend beneden in het water in z’n eend(t)je aan het dobberen is. Ach wat sneu, zo’n klein kleintje. Helemaal alleen in de grote vijver. Ver weg van zijn broertjes, zusjes en zijn ouders. Het klopt niet om het zo alleen te zien zwemmen.
9 april 2020: Opnieuw hoor ik gepiep vanaf mijn balkon. Dus als een speer hang ik al over de balustrade om te kijken of er weer een weesje daar beneden zwemt. Maar nee, deze keer is het geen eend(t)je, maar zijn het tien kleine eendjes en een moeder eend. Ik wil bijna roepen: Denk aan de 1,5 meter! En realiseer me ineens weer in wat voor een rare wereld we op dit moment leven.
Na het bericht dat de scholen moesten sluiten, heb ik eerst een week in een soort van ‘laat-me-even-bijkomen-van-dit-bericht-stand’ geleefd. Waar ik normaal echt snel de draad kan oppakken en kan bedenken; oké, dit is de situatie en zo ga ik (of gaan we) het aanpakken, leek het nu een soort van vacuum te leven met een groot onheil wat boven me hing. Ik kwam er maar niet doorheen. Heb verschillende draadjes opgepakt, om ze vervolgens weer net zo hard los te laten. Na een week kwam ik tot de conclusie; dit gaat ‘m zo niet worden. Dus het moet anders!
Stap 1: Ooit heb ik mezelf bewust aangeleerd om zaken te gaan kaderen. Ik moest dus even terug naar fase 3 van de Leerfasen van Maslow (1954): Bewust bekwaam. Ik moest gaan kaderen, afbakenen en bewust gaan plannen. Best lastig als vanuit alle hoeken informatie komt en vragen gesteld worden die het liefst z.s.m. beantwoord moeten worden op hetzelfde moment dat ik gebeld wordt, er mail binnenkomt, een melding of oproep in TEAMS komt of er geappt wordt. Dit was toch niet te doen! Dus; hops, de boel naar één plek gebracht. Vanuit mijn cockpit (dank je Steve Jobs) kon ik alles overzien. Dat was stap 1.
Intermezzo: Leuk als je in een appartement woont en het hele gebouw op de digitale snelweg wil, de hele dag. Trage wifi en beeldbellen gaan slecht samen. Dus heb ik een paar FTP-kabels vanuit de meterkast naar mijn werkkamer gelegd; ik noem ze Coronakabels. Overdag probeer ik niet te struikelen en na 17.30 uur (netjes gekaderd!) liggen ze opgerold onder de kast.
Stap 2: Het kaderen had ik weer onder de knie. De volgende hoofdbrekens dienden zich aan; hoe zorg ik er in hemelsnaam voor dat ik nu voor Nicole Megens Onderwijscoaching de uren blijf maken? Alle scholen dicht betekent: geen opdrachten die doorlopen. Ik was zó fijn gestart in februari met drie nieuwe uitdagende opdrachten. Drie nieuwe scholen waar ik vol enthousiasme en passie mee aan de slag was gegaan en we nét bezig waren om de groepsmissie te herijken. Het begon net te stromen en te lopen! Voor mijn gevoel was ik terug bij af. Gelukkig staken we met de Specialisten Klasse(n)Kracht!® de koppen bij elkaar en hadden we in no-time ideeën om mee aan de slag te gaan. Daar kon ik dus mijn tijd goed aan besteden! Naast nog wat uurtjes vakliteratuur (o.a. Jam Cultures van Jitske Kramer, 2019) en het downloaden van het boek ‘Lanceer je bedrijf’ van Bart van den Belt (2016) inclusief webinar werd ik ook ‘aan’ gezet om niet vóór mijn bedrijf te gaan werken, maar áán mijn bedrijf te werken. Dat levert me toch een partij energie op! Super leuk om steeds scherper te krijgen wat mijn droom is. Nee, ik verklap nog niks. Wat ik wél kan verklappen is dat er een nieuwe website aankomt. Heb nog even geduld, hij is nog in ontwikkeling, maar het wordt gaaf!
Stap 3: En toch… ik miste iets. Iets essentieels: de verbinding! Ik ben niet gemaakt of in de wieg gelegd om te ‘1,5-meteren’, (als je er een doe-woord van maakt, is het al een stuk makkelijker) laat staan dat ik alles vanuit mijn cockpit moet regelen.
Intermezzo 2: Ik heb écht een super fijne werkplek thuis waar het zonnetje de hele dag binnenkomt en mijn konijn buiten op het balkon voor de animatie zorgt; ze doet sinds afgelopen week aan free-running (grond, lounge-zitting, rugleuning, over naar het tafeltje, zachte landing om vervolgens het rondje weer opnieuw te gaan beginnen).
Conclusie: Ik ben van het contact!
Dat wist ik al, maar ik wil weten én ‘voelen’ hoe het met je is! Dat gaat gewoon niet via de mail, app en ook niet met online videobellen. Ik wil gewoon ‘in de ruimte’ zijn. Doet me ineens herinneren aan mijn lieve paps. Hoor mam nog mopperen als ‘ie weer eens te laat was voor het eten: ‘Die staat weer ergens te kletsen!’. Maar die verbinding, die miste ik zó erg, dat ik er bijna radeloos van werd. Ik moést iets doen! In de actie! In eerste instantie vroeg ik mezelf af of scholen en leerkrachten zaten te wachten op een mailtje van mij. Ik ging mezelf maar na hoe ik dat tijdens stap 1 ervaarde. Gék werd ik van al die mensen die ineens iets van me moesten. Of….zouden ze ook gewoon in verbinding willen blijven? Dat laat ik maar even in het midden. Ík had nu in ieder geval een enorme behoefte aan contact na drie weken afstand. Dus heb ik toch maar alle scholen en leerkrachten gemaild waar ik op het moment opdrachten heb lopen….. spannend…. Ik was in ieder geval voor mijn gevoel weer in verbinding….
… en het leverde me toch een bak energie op!:
‘Dank voor dit fijne mailtje. Het is, zeker in deze tijd, waardevol om in contact te zijn en elkaar te spreken over de dingen die hoe dan ook gelukkig doorgaan’.
‘Dit vind ik toch een partij fijn om te ontvangen! Heel erg bedankt!’
‘Bedankt voor je mailtje, lief dat je contact wil houden! Dat echt contact erg belangrijk is wordt nu wel heel duidelijk, dat is ook hetgene wat ik het meest mis!’
‘Ik waardeer je betrokkenheid bij ons, dat is echt een kracht van jou!’
Wauw! Hier kan ik zo intens gelukkig van worden! Wat nou ‘afstand’? Ineens komt alles weer dichterbij, inclusief het ‘1,5-meteren en meer!’ Ik blijf stap 3 volhouden! En stap 1 en 2 ook…. Wil je me laten weten hoe jij in verbinding blijft? Wil je in verbinding met mij blijven? Laat dan een reactie achter. We blijven daarmee meteen in verbinding, al is het met een voor mij blijvende-onaangename-afstand! 😉
Lieve lezers van mijn blog, blijf alsjeblieft in verbinding. Hoe, waar, wanneer en op welke manier dan ook, het maakt niet uit: Verbind!!
En, dank je lieve pap. Jij hebt mij geleerd om altijd in verbinding te blijven. Komt me nu weer mooi van pas.
