Gisteren en vandaag twee keer de derde bijeenkomst van de basistraining Klasse(n)Kracht® mogen geven met als thema Erbij horen. Twee keer dezelfde training, twee keer totaal anders.
Gisteren mocht ik ‘live’ onder strikte voorwaarden. We waren met een klein groepje; zes deelnemers (inclusief mondkapje) fysiek aanwezig en één deelnemer via Teams. De herfstvakantie had ik gebruikt om een complete Teams-omgeving aan te maken. Dat was na toch heel wat puzzelwerk, de perfectionist in mij kwam gruwelijk vaak om de hoek kijken, gelukt. Alles stond klaar. Ready to start!
En daar stond ik dan, in eerste instantie met mondkapje. Totdat iedereen op zijn plek zat én met twee gedesinfecteerde presenters in mijn handen; één voor het digibord, de andere voor mijn eigen laptop. Een mooie uitdaging om twee powerpoints tegelijk te laten lopen. So far so good.
De online-deelnemer was mooi op tijd ingelogd, dus de training kon beginnen.
Hoor ik opeens vanaf mijn laptop: ‘Nicole, ik zie niet waar jij het over hebt. Dit is een andere sheet’. (Oeps, vergeten door te bladeren)
‘Nicole, ik hoor jou wel. De andere deelnemers ook wel, maar ik zie ze niet.’ (Aij, daar had ik geen oplossing voor #wiehetweetmaghetzeggen!)
Grrrr… het digibord pakt mijn filmpjes niet… Gelukkig had ik die al klaarstaan in de menubalk onderin. Dat scheelde weer een paar handelingen. Maar toch, in en uit de Powerpoint. En ondertussen: ‘Nicole, ik zie het filmpje wel, maar heb geen geluid’. (Dus snel via de mail de filmpjes gestuurd, zodat de deelnemer ze toch kon bekijken).
Vanuit de zaal: ‘Jeetje Nicole! Ik snap niet hoe jij dit allemaal voor elkaar krijgt! En dat je zo rustig blijft!’ ‘Nou,….het scheelt enorm dat jullie wél rustig blijven. Dat is met een klas nog wel eens anders.’
Want, zo rustig voélde ik mezelf absoluut niet! De buitenkant gaf blijkbaar een ander signaal af. Fijn! Bij de check-out weer mooie aha-momenten voorbij horen komen: ‘Die Sabotagelijn! (Deep Democracy) Daar ga ik mee aan de slag in mijn groep!’
En: ‘Door het inzicht in de ontwikkelingsstadia, snap ik mijn groep (5-6) veel beter!’
Vol energie reed ik naar huis! Wat een gave avond. En.. het was gelukt!
Vandaag deel twee. Of eigenlijk, nog een keer ongeveer het zelfde en toch anders. Dezelfde inhoud, maar dan online.
Yes! Iedereen kon via de gestuurde link rechtstreeks het aangemaakte Team in. Stap 1 was dus gelukt; mijn puzzelwerk, tijd en geduld werden beloond. Vervolgens tijdens de check-in de vraag gesteld: ‘Wat zou voor jou deze bijeenkomst aangenaam en nuttig maken?’ Het gedeelde antwoord was vooral; de vaart erin houden. Oké, ik wist dus wat de verwachtingen waren en ik ging van start. Door korte interactiemomenten bleef iedereen betrokken; de gele handjes schoten omhoog en werden ook weer netjes teruggehaald. Mooi om te zien hoe deelnemers aandachtig luisterden, af en toe meeschreven, in de map bladerden om het terug te zoeken… Betrokkenheid online?! Ja het kan!
Maar ook.. hun eigen kinderen af en toe snel te woord konden staan, de hond ondertussen even aaiden of heerlijk aan een kop thee zaten.
Online een training geven. Ik had werkelijk nooit gedacht dat ik het zou kunnen! Oké, goede voorbereiding scheelt de helft, de systemen moeten wel allemaal mee willen werken. Maar het belangrijkste; deelnemers moeten er voor open staan en mee willen gaan, aanpassen aan wat nog niet normaal is.
Wat ik het gaafste moment vond? Eén deelnemer gaf de vorig keer aan dat ze het écht niks vond zo online. Ze ging dit niet meer doen en zou de volgende (deze keer dus) niet meer aanwezig zijn. Weet je hoe verbaasd ik was toen ik haar in ‘de lobby’ aangemeld zag?! En nóg meer verbaasd dat ik aan het einde van de bijeenkomst twee dikke duimen zag en in de chat: Bedankt en doei!
