Vanmorgen zat ‘ie er weer. Mijn huismus! Ik leg even de nadruk op ‘mijn’, want zo voelt het na drie weken wel.
En ergens heb ik sinds afgelopen weekend het gevoel dat ik me maar eens over hem moet gaan ontfermen. Elke ochtend vanaf een uurtje of 8, denk dat ‘ie ook gewoon de wekker heeft gezet, begint hij met tjilpen. Het leek wel met de dag erger en heftiger te worden. Natuurlijk heb ik inmiddels ik even gegoogeld naar dat getjilp; ja hoor! Het was ‘de lokroep’!. Toen ik dát las, begon ik me eigenlijk nog meer zorgen te maken. Hoe lang zou hij dit nog vol (moeten) houden? Ik dacht vanmorgen: wat zou ík kunnen doen om hem aan een vrouwtje te helpen. Dit was toch niet te doen? Al ruim drie weken in weer en wind op vier hoog elke ochtend jezelf de longen uit je snavel tjilpen. En vervolgens nul komma niks reactie krijgen?! Dit was toch on-musselijk?
Idee
Ik dacht aan broodkruimels strooien op de balkonrand om een vrouwtje te lokken. Maar ja, die meeuwen vliegen hier ook nog steeds rond en over die grote zwarte roeken nog maar niet te spreken. Mezenbolletjes hangen dan? Maar ja, die dingen heten niet voor niks mezenbolletjes. Als ze voor mussen waren geweest, hadden ze vast mussenbolletjes geheten. En om nu zelf zwaaiend aan de dakrand te gaan hangen, leek me ook geen plan. Dus tja, dan moet ‘ie maar gewoon geduld hebben of……
….. Zou ík geduld moeten hebben? Sommige mensen in mijn omgeving zeggen dat ik er teveel van heb. En als ik heel eerlijk ben, denk of vrees ik dat ik ze gelijk moet geven. Maar het heeft me tot nu toe altijd wel het verst gebracht. In kleine stappen kom je namelijk óók bij je doel! Als je het doel maar stelt! En dat, merk ik in de praktijk bij het begeleiden van leerkrachten met ‘lastige’ groepen, is soms best lastig als je al zoveel geprobeerd hebt.
Wat werkt?
Herken je het dat wanneer het niet lekker loopt in jouw groep, je soms niet weet waar je moet beginnen?
Je probeert van alles: de opstelling in je groep een aantal keer veranderd. Individuele afspraken gemaakt met kinderen. Geprobeerd zoveel mogelijk rust te creëren door zo min mogelijk ‘aparte’ activiteiten in te zetten. Een kruisjessysteem op het bord en drie kruisjes is nablijven. En niks lijkt te werken. Maar wacht, je had laatst ergens iets gelezen over dat belonen beter zou werken. Dan dat maar eens proberen.
Met veel enthousiasme deel je jouw idee met de groep: ‘Als jullie nu deze week elke keer meteen stil zijn, dan gaan we vrijdag extra lang buitenspelen!’ Je wacht op een enorme ‘Jippie!’, maar je hoort “Neeeee, saaaai!’
Waar gaat het mis?
Ik hoor het je denken. Vorige week was ik namelijk in zo’n groep. De leerkracht werkte zich een slag in de rondte, maar niks leek te werken. Wanneer ze het een had aangepakt en leek ’te zitten’, glipte het ander weer uit haar vingers. Moedeloos werd ze ervan. En dus zijn we meteen aan de slag gegaan en eigenlijk heb je maar en paar stappen nodig:
– Bepaal samen met jouw groep het doel; wat willen jullie samen bereiken?
– Bepaal wat er nodig is om dit doel te bereiken; welke afspraken zijn er voor nodig om het doel te bereiken?
– Reflecteer op een aantal momenten op een dag; sámen met de groep.
– Bepaal hoe je gaat vieren dat het doel bereikt is; met welke activiteit gaan jullie het behaalde doel gezamenlijk vieren?
Geduld wordt beloond
Een paar stappen, het doel voor ogen houdend en….. geduld! Verwacht niet dat het binnen een week van een leien dakje gaat. Je verwacht van groep 4 leerlingen toch ook niet dat ze binnen een week de tafel van 2 kennen? Ja, bij sommigen zal dat best in een week lukken. Anderen hebben er meer tijd, oefening en herhaling voor nodig. En zo werkt dat ook bij gedrag. Spreek je verwachting uit, oefen en complimenteer het gedrag wat je graag wilt zien. Laat ook zelf het goede voorbeeld zien! Dus als je wilt dat de kinderen in jouw groep stil zijn als je om stilte vraagt, laat dat dan ook in jouw gedrag en houding zien. Dus… niet nog net even die stapel papieren ergens anders neerleggen. Er wordt op dat moment namelijk geoefend! 😉
Lastig? Nee, geduldig!
Lastig hè, niet ingrijpen…. je zou ook kunnen zeggen dat je gewoon nog even een klein potje geduld moet opentrekken. Dat heb ik vanmorgen uiteindelijk ook gedaan. Kon dat arme musje toch niet helpen en had genoeg te doen. Kon alleen de omgeving zo optimaal mogelijk maken door ‘m maar niet te storen in zijn getjilp. Dus nog maar even een kop koffie gezet. Maar bij terugkomst in mijn werkkamer….Huh?! Zag ik dat nou goed?! Een vrouwtje erbij? Ja hoor! Dus zowel mijn als zijn geduld werden beloond. Ik hoop dat ze samen een mooi en fijn nestje onder de dakpannen gaan bouwen en hun geduld beloond wordt met een nestje jonge musjes.
Dus, mocht je ook een beetje geduld van mij willen lenen. Dan kan dat!
Loop je vast met je groep en heb je even geen idee meer hoe je dit weer op de rit krijgt, neem dan contact met me op. Dan kom ik je helpen met tips en een doelgerichte aanpak. Enne… vooruit..die potjes geduld krijg je dan van me cadeau. Doen?
