Yes! Het is weer zover, de maand december is begonnen. Zo’n maand die in zoveel opzichten zo anders is dan alle andere maanden in het jaar. December betekent voor mij gezelligheid met vrienden en familie, drukte met verjaardagen, het jaar afronden, genieten van de kortere dagen. Huh? Of ik dat fijn vind die kortere dagen? Ja, alleen de maand december dan hè, in januari word ik er niet goed van en duurt die maand voor mijn gevoel wel acht in plaats van vier weken. Er komt dan geen eind aan.
Dit jaar is het voor het eerst in mijn leven een maand zónder gezelligheid en drukte op school. Het was altijd zo’n periode waarin alles tegelijk kwam en ik met de tong op de schoenen aan het kerstdiner zat. Het klinkt raar: hoe gezellig ik het altijd vond, hoe ik altijd kon genieten van de kinderen en de gezelligheid in die tijd, ik mis het even niet.
Het is zó anders nu: De maand december is wat rustiger. Door de coronamaatregelen ligt mijn agenda overhoop. Sommige scholen schuiven de afspraak door, andere willen liever online. En op sommige scholen mag ik wel komen en dus toch nog stiekem even wat gezelligheid opsnuiven. Niet dat dat heel goed lukt met zo’n mondkapje voor mijn neus, maar toch. 😉
Maar die rust, even het gas loslaten (nu ik minder kilometers maak dus letterlijk), even mezelf terugtrekken in mijn gezellige huisje én mijn werkkamer. Ik geniet ervan! Soms vind ik ‘even alleen’ ook fijn. En op de een of andere manier lijken we dat soms een soort van ongemakkelijk te vinden. En toeval of niet, dat is wat afgelopen week als een soort van thema twee keer voorbijkwam; een keer in een sessie Groepsgeluk en daarna in het bespreken van een sociogram in een Klasse(n)Kracht-traject. Ik zal het even uitleggen.
Erbij horen
In de Groepsgeluk-opstelling kwam een meisje op een moeilijk punt toen ze haar poppetje voor de derde keer mocht verplaatsen. Ik zag haar twijfelen. Eerst stond ze echt ín het groepje, de tweede ronde iets meer erbuiten en bij de derde keer verplaatsen zwabberde ze met het poppetje heen en weer: ertussen, naar buiten, naar binnen. Ik zag haar twijfelen en vroeg haar wat het lastig maakte. En toen kwamen er dikke tranen:
“Soms wil ik ook gewoon even alleen zijn! Maar het lijkt wel of anderen dat stom vinden en dat dat niet mag! En dan ben ik bang dat ik er nooit meer bij hoor!”.
Zo! Die kwam binnen. De hele groep viel even stil en keek naar haar. Totdat een ander meisje zei: “Ik denk altijd dat als jij even uit de groep gaat, ik dan iets verkeerd heb gezegd en dat je boos bent.” En vervolgens ontstond er een prachtig gesprek over wat we soms zien en op een bepaalde manier interpreteren, maar het in werkelijkheid soms heel anders in elkaar zit. Aan het einde van het gesprek kwam de groep met het idee om het gewoon te durven zeggen: ”Ik wil even alleen zijn.” En dat dit dan niet betekent dat je boos bent of niet meer bij de groep wilt horen.
Sociogram
De tweede keer dat het thema voorbijkwam, was tijdens het online bespreken van het sociogram van een groep. Voorafgaand aan de bespreking had ik trouwens een online observatie van de groep. Kan dat? Ja, dat kan! Het is alleen maar goed dat ik mezelf niet gefilmd heb. Heb mezelf er namelijk een paar keer op betrapt om te proberen ‘om het hoekje’ te kijken om te zien wat er rechts in de groep gebeurde. Maar ja, dát lukte natuurlijk niet. Zag er denk ik wel maf uit. Zat zowat met mijn neus in het scherm. Dat even terzijde.
Tijdens het bespreken van het sociogram, met twee super leergierige en betrokken leerkrachten, kwamen we op de ‘controversiële kinderen’; kinderen die volgens andere kinderen zowel leuke als minder leuke eigenschappen hebben. Het viel op dat er best een aantal kinderen zo uit het sociogram kwamen. Nadat we het sociogram samen flink onder de loep hadden genomen, uitgeplozen hadden en op zoek gegaan waren naar verklaringen, kwamen we erachter dat er een paar kinderen in de groep zitten die zich af en toe even terugtrekken uit de groep. Ze lijken er af en toe bewust voor te kiezen om even alleen te zijn. Wanneer het voor de andere kinderen niet duidelijk is waaróm ze dat doen, maakt het een soort van onvoorspelbaar voor de ander. Onvoorspelbaarheid kan ook een gevoel van onveiligheid met zich meebrengen. Want: de ene keer doet Anne volop meer met de groep en op een ander moment zie je haar alleen spelen en geeft ze duidelijk aan niet mee te willen spelen.
Even alleen zijn
Het lijkt in onze genen te zitten om altijd maar ergens bij te moeten horen. Het is één van mijn kernwaarden in mijn missie: iedereen sámen en met plezier naar school. En natuurlijk, iedereen wil vanuit de basis ergens bij horen. Maar soms kan het ook heel fijn zijn om even alleen te zijn, even afstand te nemen.
En ik? Ook ik vind het af en toe heerlijk om af en toe even alleen te zijn. Heb ik eigenlijk altijd al wel gehad. Ik kon mezelf vroeger uren vermaken op mijn kamertje. Ik had altijd wel iets te doen.
Eenmaal aan het werk was de maand december de maand van hectiek. Iets was ik voorheen dus niet écht kon, kan ik nu wel: even mezelf de rust gunnen, broeden op nieuwe ideeën en ik kom aan dingen toe waar ik normaal niet aan toekom. Heb eindelijk de tijd om voor mijn eigen bedrijf de dingen eens rustig op een rijtje te zetten, plannen maken voor volgend jaar. Heerlijk!
En daarnaast; niks gezelliger dan genieten in mijn gezellige huisje, kaarsjes aan, de kerstboom mét stalletje die staat te schitteren. Nog een paar weken en dan wordt het écht genieten: even niks, puzzelen bij de kerstboom, lezen en dat alles onder het genot van de Top 2000. En natuurlijk de gezelligheid opzoeken van familie en de allerliefste mensen om mij heen. Maar eerst nog even aan het werk, in rust, zonder hectiek.
Hoe zit dat bij jou? Vind je het ook wel eens fijn om alleen te zijn? En wat doe je dan? Ben benieuwd.
Ik wens je een rustige decembermaand toe.
