Wat een weertje hè, het is echt even lente. Werd tijd ook. In het water hier beneden is het weer zover: tien kleine eendjes zijn uit het ei gekropen. Dit jaar zijn er vier gele eendjes en zes donker bruine. Wat overigens wel sneu is, is dat er maar erg weinig water in de plas staat. Ze zullen het zwemmen en voedsel zoeken dus moeten leren in een klein laagje water. Maar moeder eend loodst ze er prima doorheen zo te zien. Als meneer de Reiger nu ook even zijn gemak houdt, dan is de kans aanwezig dat ze het met z’n allen overleven. Aangezien ik daar vorig jaar én het jaar ervoor ook al een blog over eendjes heb geschreven, zal ik het er verder maar bij laten.
Overleven
Maar ‘overleven’, zo voelt het voor sommige leerkrachten af en toe ook. De lockdown, het vervolgens in de Cito’s vallen en daarnaast grip krijgen op de groepsvorming valt niet altijd mee. Afgelopen week was ik in een groep 3 waar de leerkrachten zuchtend zeiden: ‘Het lijkt soms écht alsof we weer helemaal van vooraf aan moeten beginnen.’ En eerlijk gezegd, na ruim een uur observeren kon ik er ook niks anders van maken dan het advies te geven om van voren af aan te beginnen.
Ik zag de leerkrachten hun stinkende best doen om de groep verder te krijgen, maar de routines zaten er gewoon nog niet in. Kinderen bepaalden eigenlijk hun eigen routines:
In de rij gaan staan bij de deur? Dat kan ook op de ga, toch?
De wc-kaart gebruiken? Dat doe ik alleen als ik écht moet, anders maak ik er gewoon een wandeling van. Starten met de les en je spullen klaarleggen? Oh, is de rekenles al begonnen?! Ik ga eerst even mijn punt slijpen.
We gaan de jas pakken en achter de stoel staan? Oh?! Ik dacht op de gang.
Kortom; gedoe en hectiek alom. In de nabespreking ‘voel’ ik dat de leerkrachten af en toe denken van ’toe maar’. Ze hebben er de energie niet meer voor om regie te voeren op de routines. Het is tenslotte al half april. Nog twee weken en dan twee weken Mei-vakantie, daarna nog een week of tien en dan zit het stormende schooljaar erop. Dat houden we nog wel vol…. of… toch niet?!
De grens
Na de observatie en nabespreking, waarin we gezamenlijk tot de conclusie kwamen dat ‘het bijltje erbij neergooien’ geen optie was én we een plan bedacht hadden: we beginnen van voor af aan, liep ik langs het strand.
Ik keek naar het water, de waterlijn, het werd eb. Ik moest mijn best doen om geen natte voeten te krijgen, want, oh wee, er kwam zomaar ineens een golf die wél verder ging dan ik in eerste instantie dacht. Op een gegeven moment werd het een uitdaging om steeds ‘op het randje’ te lopen. Dat was best vermoeiend eigenlijk. En ineens besefte ik; dát was wat de leerkrachten eigenlijk ook deden.
Steeds op het randje lopen: grijp ik in? Of laat ik het toe?
Dus: Ga ik voor natte voeten? (wat op zich best te doen is als je waterdichte wandelschoenen aan hebt. ;-))
Of: bepaal ík wat ik wel en niet toelaat aan de hoeveelheid water? Dus ga een eind van waterlijn af lopen.
Of…. neem ik zelf de regie, kijk goed naar de golvende beweging van het water en en schat in wat ik moet doen om geen natte voeten te krijgen.
Da’s eigenlijk hetzelfde als de leerkracht die ochtend in de groep:
Laat ik het toe en ga ik sjoemelen met de grens. Met als gevolg dat het ik af en toe de regie verlies en ‘m niet meer terugkrijg?
Ga ik autoritair bepalen wat er wel en niet gebeurt: word ik de strenge juf?
Of… ga ik goed kijken naar welke routines er nog verbeterd kunnen worden en ga in gesprek met de groep hoe we het sámen beter kunnen krijgen?
Nóg maar twaalf weken
Deze laatste was gelukkig de conclusie die ik kon trekken samen met de leerkrachten. We gaan aan de slag met gesprekken door de intern begeleider en gaan kijken wat leerkrachten en kinderen sámen nodig hebben om het fijn (en veilig) te hebben in de groep. Om er sámen een goed schooljaar van te maken!
En dan wordt ‘nog maar twaalf weken’ in en heel ander perspectief geplaatst! Want, dan zijn het ineens nóg maar twaalf weken!
Zo gaaf om hier mee aan de slag te gaan. Herken je dit en wil je ook ‘nóg twaalf weken’ aan de slag met de groep? Neem dan contact met me op!
