In mijn agenda staat, naast het weeknummer van de afgelopen week, een 4. Sla ik de bladzijde om, dan staat er …een 3. Dus vanaf maandag nog 3 weken te gaan.
Waarom die cijfers er staan? Ik heb ze zelf geschreven als een soort van aftellen in positieve vorm; dan weet ik dat ik nog 3 weken de tijd heb om zoveel mogelijk af te krijgen. Alles zal niet lukken, is me nog nooit gelukt, dus het zou bijzonder zijn als het nu wél zo zou zijn. Haha! En eigenlijk is dat mijn doel ook helemaal niet. Het doel is mezelf scherp houden dat het ‘nog’ maar zoveel weken zijn. Ik ken mezelf namelijk een beetje; als ik het druk heb vergeet ik alles en iedereen om me heen. Dan lijk ik 48 uur in één dag te willen proppen, want ja, er is altijd wel een gaatje te vinden om…. Afspraken verschuiven nog wel eens door omstandigheden en dan zijn er altijd net dié gaatjes die nog wél passen.
Groep 1-2
Maar eerlijk, ooit heb ik dit systeem ook op een andere manier gebruikt. Ik had een groep die alleszins niet makkelijk was. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar het was een groep 1-2. En terwijl ik dit schrijf bedenk ik me; waarom durf ik dat bijna niet te zeggen? Zou een groep 1-2 niet moeilijk kunnen zijn? Misschien komt het doordat ik in de vier jaar ‘moeilijke groepen’ begeleiden, er maar één keer een kleutergroep was.
Maar goed, het was een jaar waarbij ik eigenlijk al vóór de herfstvakantie het gevoel had dat ik ze niet op de rit kreeg. Denk dat het zo’n achttien jaar geleden is, het zevende jaar van mijn juf zijn. Van een stormingsfase had ik toen nog nooit gehoord. Ik had überhaupt nog nooit van fasen in groepsvorming gehoord. Een groepsmissie maken met kinderen? Afspraken maken met kinderen over ‘hoe we het doen in onze groep’? Kijken naar wat een groep als groep nodig heeft? Geen idee!? Wat ik me nog als de dag van vandaag herinner is, is dat het altijd onrustig was. Ik kon nog niet even naar het toilet, of er stonden er al weer vijf op te gang te roepen: ‘Juhuf! Juuuuhuuuuf!’.
Elke regel of afspraak die we maakten, hielden ze net een paar dagen vol en dan ging het al weer mis. Ik kreeg er maar geen grip op. Wat ik me kan herinneren was, dat ik de verjaardagen van de kinderen vieren het allerergste vond. Want dan kwamen er ouders, opa’s, oma’s in de klas. Oh help! Die konden dus allemaal zien wat voor een gigantische puinhoop het was bij die lieve juf!
Bij één van die verjaardagen was er een opa die vroeg of hij de verjaardag op mocht nemen met zijn videocamera. Ik hoor je denken..huh? Niet met de telefoon? Nee, met een Nokia kon je in die tijd nog niet echt een fatsoenlijke video maken. 😉 De ouders van het meisje hadden een zaak en konden er niet bij zijn, zo konden ze het later toch nog terugkijken en ja.. ik zou ook een DVD krijgen met de opname. Oh mijn hemel!? Er ging vanalles door mijn hoofd; die puinhoop zou vastgelegd worden en het beeldmateriaal zou nog jaren bekeken kunnen worden! Maar ja, ik herkende het van vroeger. Pap en mam hadden in dezelfde situatie kunnen zitten en zij zouden het ook fantastisch hebben gevonden als ze het terug zouden kunnen kijken. Dus de ‘Ja, hoor, geen probleem!’ rolde zomaar uit mijn mond. Ik weet nog dat ik in mijn hoofd ontplofte tijdens die verjaardag. Ik deed er alles aan om de groep in het gareel te houden, maar het lukte gewoon niet! Ze vlogen alle kanten op. Afspraken leken er niet te zijn en als ze er wel waren dan hielden ze zich er gewoon niet aan. Met klotsende oksels en het zweet op het voorhoofd had ik de verjaardag (in november!) tot een einde gebracht.
Stiekem terugkijken
En toen… een paar weken later, kreeg ik die DVD. Ik heb er zeker twee weken over gedaan voordat ik ‘m in de DVD-speler durfde te stoppen. Want die puinhoop in de klas en drukte in mijn hoofd was vast niet om aan te zien! Maar wat schetste mijn verbazing; ik zag een heel rustige, geduldige juf! De kinderen waren wel druk. Dat wel. Maar ik, ik bleef zo rustig! Van die drukte in mijn hoofd was niks te zien. De spanning die ik ervaarde, ik voel ‘m nog als ik eraan terugdenk, die was echt niet zichtbaar.
…wacht even….
(Kwartiertje later…)
Ik heb ‘m even opgezocht, want ik weet dat ‘ie bij mijn verzameling DVD’s achter in de kast ligt. En… heb ‘m opnieuw bekeken. Maar nu met een andere bril op. De bril ‘Hoe kijk ik naar een ‘moeilijke groep? En wat had ik anders kunnen doen?’
Kortom, met de kennis van nu had ik een heleboel dingen anders kunnen doen. Niet alles hoor! De rust die ik uit bleef stralen naar de kinderen, maakte dat het in werkelijkheid helemaal niet zo’n puinhoop werd als ik in mijn hoofd had zitten. Het was wel onrustig. Dat wel. Maar als ik in die tijd met een andere bril naar de groep had gekeken, had ik andere dingen gezien. Had ik meer kunnen werken vanuit de kwaliteiten van de groep. Hun enthousiasme meer kunnen gebruiken. Maar ik had maar één doel in mijn hoofd: de groep rustig houden. En ondertussen telde ik de weken van vakantie tot vakantie, om het maar vol te kunnen houden.
Ik kijk in mijn agenda. Nog drie weken. We zitten volop in de adjourningsfase. En dáár had ik een blog over willen schrijven. Maar, zoals het bij mij vaker gaat, komen er dan dingen op mijn pad of in gedachten voorbij die dan uit mijn hoofd moeten. Had namelijk nog een leuk idee voor de adjourningsfase, maar die post ik aankomende week wel op FB, Insta, LinkedIn en Twitter. Volg je mij daar ook al? Nog niet? Klik dan hieronder:
